Transmutatie, liefje

Aan de oever van de Amstel
liggen woorden van mij
Ik heb ze laten vallen
toen ik lieve dingen
tegen je zei

Tussen blik en rommel
liggen ze stilaan te vergaan
in restanten van een tijd
die aan ons beiden
is voorbij gegaan

Het zijn geen dure woorden
nee, zo eenvoudig en oprecht
dat het een wonder is
dat niet iemand anders
ze tegen je heeft gezegd

Soms gaan we nog naar de oever
om te proeven van de sfeer
We zien ze blinken in de modder
maar zoals ze toen klonken
klinken ze niet meer

Op een dag spoelt het water
al mijn woorden naar de zee
maar heb geen angst
Ook al valt de stilte
ik voel alles mee